Oto kolejny, trzeci już w tym roku numer „Medycyny i Pasji”. Przed nami wakacje, czyli czas odpoczynku, który dla wielu zapracowanych lekarzy może okazać się chwilą wytchnienia.

Urlopowe lenistwo nie zawsze jednak rozwiązuje problemy związane z przemęczeniem w pracy. Do takich wniosków skłania lektura tekstu dr Marty Anczewskiej, który dotyczy wypalenia zawodowego. Lekarzami zostają ludzie ambitni, wrażliwi i pełni empatii, które to cechy z czasem nierzadko stają się uciążliwe. Z raportu Europejskiego Komitetu Zdrowia i Bezpieczeństwa Pracy wynika bowiem, że personel opieki medycznej częściej niż przedstawiciele innych grup zawodowych szuka pomocy u specjalistów od wypalenia zawodowego. To smutne informacje, ale wśród nich znaleźliśmy też coś pozytywnego – zespołowi wypalenia można zapobiegać.

Kolejnymi interesującymi materiałami są artykuły o dysmorfofobii, czyli „uzależnieniu” od zabiegów estetycznych, pióra prof. Anny Zalewskiej‑Janowskiej, oraz o fluorze – pierwiastku, który zrewolucjonizował stomatologię, autorstwa dr Małgorzaty H.J. Sikorskiej‑Jaroszyńskiej. Fluor towarzyszy nam na co dzień, jest go też sporo w skorupie ziemskiej. Warto wiedzieć o nim jak najwięcej.

Po lekturze tekstów z części medycznej zapraszamy do wywiadów i reportaży z cyklu „Z pasją o życiu”. Ten umowny podział pisma niweluje osoba dr. Andrzeja Potemkowskiego, neurologa. Nie dość, że jak mało kto w Polsce zna się na chorobie Alzheimera, to w dodatku ma artystyczną duszę. Nie są mu obce różne techniki plastyczne. Potrafi rzeźbić, malować, a od niedawna nigdzie nie rusza się bez aparatu fotograficznego.

W tym numerze „Medycyny i Pasji” powracamy też do katastrofy smoleńskiej. Zabrała nam wielu wspaniałych ludzi, a wśród nich znanego i cenionego lekarza – płk. dr. hab. Wojciecha Lubińskiego. Miał 41 lat, pozostawił żonę i dwójkę małych dzieci. Był nie tylko zastępcą komendanta WIM i rzecznikiem prasowym tej placówki, ale przede wszystkim osobistym lekarzem prezydenta. Towarzyszył mu w wielu podróżach zagranicznych. – Czuję się jednym z pracowników Biura Ochrony Rządu. Oni chronią jego życie, ja zabezpieczam jego zdrowie – mówił dr Lubiński dziennikarzom kilka miesięcy temu. Dziś najbliżsi współpracownicy tragicznie zmarłego doktora wspominają jego promienny uśmiech, ciepły głos i profesjonalizm, które wyróżniały go podczas prowadzonych badań i w czasie zwykłej pracy na oddziale szpitalnym. Czy taki zwykły dzień dla doktora Lubińskiego w ogóle istniał? Odpowiedź na to pytanie znajdziecie Państwo w tekście naszego współpracownika – Piotra Strzałkowskiego.

Życzymy miłej lektury i spokojnych, słonecznych wakacji. Wstępem może być raport numeru o pływających lekarzach.