Odpowiedź:
Przepisy prawa nie zabraniają wypisać skierowania na leczenie sanatoryjne lekarzowi chorób wewnętrznych. Skierowanie wystawia lekarz ubezpieczenia zdrowotnego, biorąc pod uwagę wskazania i przeciwwskazania oraz w przypadku dorosłych – zalecaną częstotliwość korzystania z leczenia uzdrowiskowego nie częściej niż raz na 18 miesięcy. Lekarz podejmuje decyzję o zasadności wystawienia skierowania na leczenie uzdrowiskowe. Lekarz podstawowej opieki zdrowotnej (POZ), nazywany także lekarzem pierwszego kontaktu lub rodzinnym, musi być lekarzem ubezpieczenia zdrowotnego, czyli takim, który ma podpisaną umowę (kontrakt) z Narodowym Funduszem Zdrowia na świadczenie usług zdrowotnych w danym roku kalendarzowym lub pracuje w placówce, z którą fundusz podpisał umowę.
Może to więc być lekarz pracujący w publicznym lub niepublicznym zakładzie opieki zdrowotnej (np. przychodni), przyjmujący w ramach grupowej lub indywidualnej praktyki lekarskiej (w tzw. prywatnym gabinecie, pod warunkiem że podpisał umowę z NFZ). Skierowanie na leczenie uzdrowiskowe wymaga uzasadnienia medycznego.
Leczenie uzdrowiskowe albo rehabilitacja uzdrowiskowa przysługuje świadczeniobiorcy na podstawie skierowania wystawionego przez lekarza ubezpieczenia zdrowotnego. Skierowanie wymaga potwierdzenia przez oddział wojewódzki Funduszu właściwy ze względu na miejsce zamieszkania świadczeniobiorcy, a jeżeli nie można ustalić miejsca jego zamieszkania – oddział wojewódzki Funduszu właściwy dla siedziby świadczeniodawcy, który wystawił skierowanie. Do potwierdzenia oraz odmowy potwierdzania skierowania nie stosuje się przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. Oznacza to, że Narodowy Fundusz Zdrowia nie jest organem administracji publicznej w rozumieniu ustrojowym i nie przyznano mu generalnie kompetencji do stosowania środków prawnych właściwych organom administracji publicznej. Jednakże na mocy konkretnych przepisów tej ustawy stosuje środki prawne właściwe organom administracji publicznej.
Pacjent ponosi koszty przejazdu na leczenie uzdrowiskowe albo rehabilitację uzdrowiskową i powrót z leczenia oraz częściowo opłaca wyżywienie i zakwaterowanie w sanatorium uzdrowiskowym. Podmiot zobowiązany do finansowania świadczeń opieki zdrowotnej ze środków publicznych pokrywa różnicę kosztów wyżywienia i zakwaterowania ubezpieczonego do wysokości określonej w umowie zawartej pomiędzy oddziałem wojewódzkim Funduszu a sanatorium uzdrowiskowym.
Warto podkreślić, że dzieci i młodzież do ukończenia lat 18, a jeżeli kształcą się dalej – do ukończenia 26 lat, dzieci niepełnosprawne w znacznym stopniu (bez ograniczenia wieku), a także dzieci uprawnione do renty rodzinnej nie ponoszą odpłatności za koszty wyżywienia i zakwaterowania w szpitalu uzdrowiskowym dla dzieci, sanatorium uzdrowiskowym dla dzieci i sanatorium uzdrowiskowym.
W skierowaniu lekarz ubezpieczenia zdrowotnego może określić miejsce i rodzaj leczenia uzdrowiskowego albo rehabilitacji uzdrowiskowej. Wybór miejsca i rodzaju leczenia uzdrowiskowego albo rehabilitacji uzdrowiskowej dokonany przez lekarza ubezpieczenia zdrowotnego nie jest wiążący dla oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia. Lekarz wystawiający skierowanie jest obowiązany do prawidłowego i czytelnego wypełnienia skierowania. Skierowanie przesyłane jest do oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w zamkniętej kopercie opatrzonej napisem „Skierowanie na leczenie uzdrowiskowe” albo „Skierowanie na rehabilitację uzdrowiskową”. Skierowanie może być przesłane przez pacjenta wskazanego w skierowaniu.
Podstawa prawna:
Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dn. 7 lipca 2011 r. w sprawie kierowania na leczenie uzdrowiskowe albo rehabilitację uzdrowiskową (Dz.U. z 2011 r. Nr 142, poz. 835)
Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dn. 5 stycznia 2012 r. w sprawie sposobu kierowania i kwalifikowania pacjentów do zakładów lecznictwa uzdrowiskowego (Dz.U. z 2012 r., poz. 14)
Przemysław Gogojewicz
Kancelaria Usług Prawnych Gogojewicz & Współpracownicy
Radcy Prawni i Doradcy Podatkowi
