Zakład opiekuńczo-leczniczy a problematyka wypisania przewlekle chorego pacjenta

Zakład opiekuńczo-leczniczy a problematyka wypisania przewlekle chorego pacjenta
Pytanie:
Jestem pacjentem przewlekle chorym, który od roku przebywa w zakładzie opiekuńczo- leczniczym. Zwracam się z zapytaniem, czy zakład może mnie wypisać, uważając, iż mój stan zdrowia poprawił się. Ja twierdzę zupełnie inaczej. Po roku pobytu mój stan zdrowia pogorszył się. Czy zakład ma jakieś podstawy prawne, aby mnie wypisać?
Odpowiedź:
Zakład opiekuńczo-leczniczy zgodnie z art. 29 ustawy o działalności leczniczej może wypisać pacjenta. Instytucja ta jest stacjonarnym oddziałem zapewniającym całodobową opiekę osobom, które nie wymagają hospitalizacji, ale ich stan zdrowia i stopień niepełnosprawności nie pozwala na przebywanie w swoim środowisku domowym.

Pacjenci zakładu opiekuńczo-leczniczego to osoby z dużymi deficytami w samodzielnej opiece i pielęgnacji, które nie kwalifikują się do leczenia szpitalnego, ale wymagają stacjonarnych świadczeń pielęgniarskich i rehabilitacji prowadzonych pod nadzorem lekarza. Pobyt w zakładzie ma charakter określony lub stały. Celem pobytu jest poprawa stanu zdrowia, zapobieganie powikłaniom wynikającym z procesu chorobowego i unieruchomienia, aktywizacja i usprawnienia ruchowe, zapewnienie bezpieczeństwa i opieki.

Wypisanie pacjenta ze szpitala albo innego podmiotu leczniczego (działalność realizacji całodobowych i stacjonarnych świadczeń zdrowotnych) – jeżeli przepisy odrębne nie stanowią inaczej – następuje w przypadku, gdy:

1) stan zdrowia pacjenta nie wymaga dalszego udzielania świadczeń zdrowotnych w danym podmiocie,
2) żąda tego pacjent lub jego przedstawiciel ustawowy,
3) pacjent w rażący sposób narusza porządek / zakłóca przebieg udzielania świadczeń zdrowotnych, a nie ma obawy, że odmowa lub zaprzestanie udzielania tych świadczeń może spowodować bezpośrednie niebezpieczeństwo dla jego życia lub zdrowia albo życia lub zdrowia innych osób; stwierdzenie, czy wypisanie pacjenta będzie stanowić takie zagrożenie, należy do kierownika podmiotu leczniczego lub upoważnionego lekarza.
 
Oczywiście, może się zdarzyć, że pacjent będzie uważał, że jego stan zdrowia wymaga dalszego pobierania świadczeń zdrowotnych w szpitalu albo innym przedsiębiorstwie podmiotu leczniczego wykonującego działalność leczniczą w rodzaju całodobowego i stacjonarnego świadczenia zdrowotnego. Wówczas pacjent ten – zgodnie z art. 30 ust. 4 ustawy o działalności leczniczej – ponosi koszty pobytu, począwszy od upływu terminu wyznaczonego przez podmiot leczniczy.

Podstawa prawna:
Ustawa o działalności leczniczej (Dz.U. z 2015 r., poz. 618 ze zm.)

Przemysław Gogojewicz
Kancelaria Usług Prawnych Gogojewicz & Współpracownicy
Radcy Prawni i Doradcy Podatkowi